Konkatedra p.w. Najświętszej Marii Panny, św. Jana Chrzciciela i św. Faustyna biskupa w Kamieniu Pomorskim

Część z nich została usunięta w trakcie zmian dokonywanych podczas remontów katedry w XVIII i XIX w. W katedrze pozostały jednak rozmaite elementy jego wyposażenia, z których najstarsze są romańska i gotycka rzeźba architektoniczna (portale, wsporniki) oraz pozostałości XIV-wiecznych polichromii figuralnych.

Z okresu średniowiecza zachowały pochodzą także: późnogotycki ołtarz główny, dwa drewniane krucyfiksy, rzeźba z przedstawieniem Jana Ewangelisty, dwie kamienne chrzcielnice oraz 12 kamiennych płyt nagrobnych biskupów i innych dostojników kościelnych.

Nowożytne wyposażenie, z okresu luterańskiego w dziejach świątyni, reprezentują elementy barokowe, fundowane w latach 1669-1685 przez ostatniego nominalnego biskupa katedry, księcia Ernesta Bogusława von Croy, a wśród nich słynne organy z prospektem bogato zdobionym rzeźbami i polichromiami o symbolicznej wymowie, wysławiającymi zarówno Boga, jak i fundatora. Wysoka klasa instrumentu zadecydowała o wyborze Kamienia Pomorskiego na miejsce międzynarodowych festiwali muzyki organowej, które organizowane są coroczne od 1965 r.

Do barokowego wyposażenia należą ponadto: ambona, krata okalająca chrzcielnicę, krata lektorium, ołtarz Ecce Homo, grupa Ukrzyżowania. W katedrze eksponowane są również ołtarze, rzeźby i obrazy przeniesione tu po 1945 r. z innych pomorskich kościołów, a także przywiezione przez mieszkańców podlwowskich Brzozdowiec i ofiarowywane katedrze.

Obecnie katedra ma tylko cztery ołtarze (dwa z nich pochodzą z innych kościołów – św. Mikołaja w Kamieniu i z Trzęsacza), a w okresie największego rozkwitu notowano w świątyni dwadzieścia dwa ołtarze.

Część dawnego wyposażenia znajduje się w innych kościołach: gotycka ambona w kościele filialnym w Kozielicach, dawny główny ołtarz z XIV w. od roku 1983 w katedrze szczecińskiej. Krucyfiks z 1270 r. jest obecnie prezentowany na ekspozycji średniowiecznej sztuki pomorskiej Muzeum Narodowego w Szczecinie. Zaś w zbiorach Książnicy Pomorskiej w Szczecinie znajduje się inkunabuł z kamieńskiej biblioteki katedralnej.

Pierwsze organy dla katedry kamieńskiej zostały ufundowane 1332 r. Kolejny instrument trafił do świątyni w 1485 r. z fundacji biskupa B. Wallensteina. Po przejęciu władzy biskupiej przez pierwszego ewangelickiego biskupa Bartholomäusa Suave, w 1580 roku został zbudowany przez kamieńskich organmistrzów, kolejny instrument, który służył wiernym do 2. połowy XVII w.

W 1669 r. książę Ernest Bogusław  von Croy, ostatni tytularny biskup kamieński z rodu Gryfitów, namiestnik elektora brandenburskiego na Pomorzu oraz prezbiter kapituły kamieńskiej powierzył organomistrzowi Fryderykowi Breyerowi ze Szczecina wykonanie nowych organów dla katedry. Z nieznanych bliżej powodów Breyer nie dokończył budowy. Prace nad instrumentem kontynuował Michael Berigel ze Szczecina. Koszt budowy oszacowano na cztery tysiące talarów. Przy budowie wykorzystano 163 piszczałki, 57 funtów cyny i 3 jarzma drewna ze starego instrumentu. Organy o wysokości 13 metrów i szerokości 9 metrów, posiadały 39 rejestrów rozdzielonych na trzy manuały i pedał, zaś niezbędnego do gry powietrza dostarczało pięć klinowych miechów. W grudniu 1672 roku po raz pierwszy zabrzmiało w katedrze Te Deum Laudamus wykonane na nowym instrumencie o imponującym brzmieniu.

Organy otrzymały barokowy prospekt, nad którym do 1684 r. pracowali m.in. Johann Grundmann z Frankfurtu nad Odrą (autor rzeźb), Martin Edelberg (malarz ornamentacji prospektu) oraz Johann Schmidt (autor polichromii i złoceń). Zgodnie z barokowymi założeniami, instrument podzielono  na cztery samodzielne części. Główny człon i nad nim mniejszy wkomponowane są w środkową bryłę prospektu. Głosy pedałowe zostały umieszczone w dwóch bocznych wieżach, pomiędzy nimi natomiast na balustradzie umieszczono pozytyw.

Zapewne pierwotnie całe sklepienia i ściany świątyni zdobiły polichromie. Jednakże po pożarze katedry w 1630 r. zostały w większości zamalowane, a podczas remontu w poł. XIX w. ponownie zostały pokryte grubą warstwą tynku. Kilka fragmentów, które można obecnie zobaczyć w katedrze zostało odkrytych podczas prac renowacyjnych w l. 1938–1940 lub w latach 60. XX w.

Do najcenniejszych należą późnoromańskie polichromie ornamentalne w dawnej kaplicy biskupiej (obecnie pełniącej funkcję zakrystii), wczesnogotyckie: scena Ukrzyżowania i dekoracja ornamentalna w absydzie, dekoracja roślinna sklepienia prezbiterium symbolizująca rajski ogród, „Chrystus Tronujący” na sklepieniu nawy głównej oraz malowidła figuralne (Zwiastowanie, Narodzenie Chrystusa, Pokłon Trzech Króli, Ukrzyżowanie, Zmartwychwstanie) w jednej z sal skryptorium, zajmowanych obecnie  przez Muzeum Katedralne.

Zbiory malarskie katedry tworzą też portrety osób związanych z Kamieniem Pomorskim i katedrą – prepozytów i ich rodzin, pochodzące z epitafiów i grobowców, które w poł. XIX w. w ramach odtwarzania form „czystych stylowo” gotyckich zostały usunięte z przestrzeni świątyni, a obecnie prezentowane są na ekspozycji muzealnej.

Na północnej ścianie prezbiterium umieszczono dwa obrazy przypisywane warsztatowi Lucasa Cranacha Starszego „droga na Golgotę” i „Ukrzyżowanie”, datowane na 1527 r., które przeniesiono do katedry w latach 60. XX w., gdyż pierwotnie stanowiły wyposażenie kościoła w Sielsku. W ołtarzu bocznym, dawniej umieszczonym w centrum lektorium, znajduje się obraz namalowany w 1684 r. przez stargardzkiego malarza Dawida Redtela na podstawie dzieła Rembrandta „Ecce Homo”.

Zbiory malarstwa dopełniają przedstawienia symboliczne z XVII–XVIII w. znajdujące się na ambonie i kracie lektorium oraz pochodzące z płycin ambon lub empor różnych kościołów na Pomorzu Zachodnim, a także postaci muzykujących kobiet zdobiące prospekt organowy.

Najstarszymi elementami we wnętrzu są romańska i gotycka rzeźba architektoniczna (portale, wsporniki). Bardzo cennym zabytkiem są, obecnie znajdujące się w kruchcie, terakotowe rzeźby romańskie z połowy XII w., przedstawiające Adorację Baranka.

Z okresu średniowiecza pochodzą także: późnogotycki ołtarz główny, dwa drewniane krucyfiksy, rzeźba z przedstawieniem Jana Ewangelisty. Nowożytne wyposażenie, z okresu luterańskiego w dziejach świątyni, reprezentują elementy barokowe, fundowane w latach 1669-1685 przez księcia Ernesta Bogusława de Croy. Najdoskonalszym z nich są słynne organy z prospektem bogato zdobionym rzeźbami  o symbolicznej wymowie, wysławiającymi zarówno Boga, jak i fundatora. Do barokowego wyposażenia należą ponadto: ambona, ołtarz Ecce Homo, grupa Ukrzyżowania. W katedrze eksponowane są również ołtarze i rzeźby przeniesione tu po 1945 r. z innych pomorskich kościołów.

Chlubą katedry był jej skarbiec, w którym przechowywano wiele cennych dzieł sztuki, gromadzone przez całe wieki. Na jego zbiory składały się naczynia liturgiczne, relikwiarze, pierwotnie znajdujące się na ołtarzach, figurki z różnych cennych surowców – bursztynu, złota, srebra, szaty liturgiczne.

Najstarszy znany spis zawartości skarbca – z 1499 r. – wymienia m.in. relikwiarz w kształcie głowy z relikwiami św. Faustyna, 31 srebrnych i złoconych krucyfiksów, 11 kielichów, w tym podarowany przez księcia Barnima III (przed 1300 – 1368). W następnym, sporządzonym kilkadziesiąt lat później, uzupełniono go o kilka naczyń kościelnych wykonanych ze strusich jaj czy orzechów kokosowych, pewną liczbę ampułek na oleje z kryształu i srebra, a także relikwii. Los części tych przedmiotów (monstrancji, relikwiarzy, krucyfiksów, złotych figurek) jest nieznany, gdyż zniknęły ze skarbca między 1535 a 1792 r. Być może przejęli je tytularni biskupi kamieńscy – pomorscy książęta, a być może zostały zrabowane. Część skarbca przejęli także królowie pruscy.

W 1945 r. postanowiono wobec nadciągania frontu ewakuować cenne dzieła sztuki zgromadzone w skarbcu katedralnym do kościoła w Benicach. Niestety obiekty te zaginęły i w większości dotąd nie zostały odnalezione.